PERBANDINGAN ANTARA POLITIK PEMBANGUNAN DAN POLITIK SENTIMEN

Dalam konteks politik Malaysia yang dinamik, dua pendekatan utama sering menjadi asas kepada strategi dan orientasi parti politik, iaitu politik pembangunan dan politik sentimen. Kedua-dua pendekatan ini mempunyai kekuatan dan kelemahan tersendiri serta memberikan impak yang besar terhadap kestabilan politik, kemajuan sosioekonomi, dan perpaduan rakyat. Oleh itu, adalah penting untuk menilai kedua-duanya secara kritikal bagi memahami corak politik semasa serta menentukan hala tuju kepimpinan masa hadapan yang lebih seimbang dan berkesan.

Politik pembangunan merujuk kepada pendekatan politik yang berasaskan kepada pelaksanaan dasar dan projek bagi meningkatkan taraf hidup rakyat. Fokus utama politik pembangunan ialah kepada hasil yang nyata seperti kemudahan infrastruktur, peluang pekerjaan, peningkatan pendidikan serta kesejahteraan sosial. Pendekatan ini memberikan kesan positif terhadap keseimbangan pembangunan negara kerana ia menumpukan kepada penciptaan nilai ekonomi dan peningkatan kualiti hidup rakyat. Melalui pelaksanaan projek seperti Lebuhraya Pan Borneo di Sabah, pembangunan kawasan luar bandar, dan program TVET Madani, rakyat dapat menikmati manfaat secara langsung hasil daripada perancangan dasar kerajaan.

Kebaikan utama politik pembangunan ialah ia menonjolkan kepimpinan yang berorientasikan prestasi dan keberkesanan. Pemimpin dinilai berdasarkan keupayaan mereka melaksanakan program pembangunan yang membawa impak kepada rakyat. Pendekatan ini juga mampu menarik pelaburan, mewujudkan peluang pekerjaan, serta meningkatkan produktiviti ekonomi. Selain itu, politik pembangunan cenderung untuk memupuk perpaduan nasional kerana ia memberi tumpuan kepada manfaat bersama tanpa mengira perbezaan kaum, agama atau ideologi politik.

Namun begitu, politik pembangunan tidak terlepas daripada kelemahan. Antaranya ialah ketidakseimbangan dalam pelaksanaan projek yang sering tertumpu di kawasan tertentu sahaja, menyebabkan jurang pembangunan antara wilayah. Dalam beberapa keadaan, politik pembangunan juga disalahgunakan sebagai alat patronage politik, di mana pembangunan hanya diberikan kepada kawasan yang menyokong parti pemerintah. Selain itu, pendekatan ini kadang-kala terlalu teknokratik dan kurang mengambil kira aspek emosi, budaya dan jati diri rakyat tempatan. Akibatnya, rakyat mungkin merasa terpinggir atau tidak diwakili sepenuhnya dalam arus pembangunan nasional.

Sebaliknya, politik sentimen pula berasaskan kepada emosi, identiti dan isu-isu yang menyentuh sensitiviti masyarakat seperti agama, kaum, atau wilayah. Pendekatan ini mudah menarik perhatian rakyat kerana ia bersifat spontan dan dekat dengan emosi. Dalam konteks tertentu, politik sentimen mampu membangkitkan kesedaran terhadap isu ketidakadilan sosial dan memperjuangkan maruah serta hak kelompok tertentu, contohnya perjuangan menuntut autonomi negeri Sabah atau pelaksanaan hak 20 Perkara dalam Perjanjian Malaysia 1963.

Walau bagaimanapun, politik sentimen membawa risiko yang besar terhadap kestabilan dan perpaduan masyarakat. Apabila emosi dijadikan asas kepada tindakan politik, keputusan yang dibuat sering kali tidak berpaksikan fakta atau pertimbangan rasional. Ini boleh mengakibatkan polarisasi antara kaum, agama, dan wilayah. Lebih membimbangkan lagi, politik sentimen mudah dimanipulasi oleh pihak tertentu bagi meraih sokongan jangka pendek tanpa mengambil kira kepentingan negara secara keseluruhan. Akhirnya, pendekatan sebegini boleh melemahkan pelaksanaan dasar pembangunan dan menggugat kepercayaan rakyat terhadap institusi politik.

Secara keseluruhannya, politik pembangunan dan politik sentimen masing-masing mempunyai fungsi dan peranan tersendiri dalam sistem demokrasi. Politik pembangunan menyediakan asas kemajuan yang kukuh dan mampan, manakala politik sentimen boleh menjadi mekanisme untuk menyuarakan aspirasi rakyat yang mungkin terpinggir. Namun demikian, bagi mencapai keseimbangan politik yang matang, pemimpin perlu menggabungkan kedua-dua pendekatan ini dengan bijaksana — membangunkan dasar yang berorientasikan hasil tetapi dalam masa yang sama memahami denyut nadi serta sentimen masyarakat.

Kesimpulannya, masa depan politik Malaysia, khususnya di Sabah, bergantung kepada keupayaan kepimpinan untuk mempraktikkan politik pembangunan yang berjiwa rakyat. Ini bermakna pembangunan tidak hanya diukur melalui projek dan angka, tetapi juga melalui keadilan sosial, kepekaan terhadap identiti tempatan, dan keikhlasan dalam mengurus kepercayaan rakyat. Hanya dengan keseimbangan antara pembangunan rasional dan empati sosial, negara akan mampu melangkah ke hadapan dengan penuh kematangan politik dan kesejahteraan bersama.

MHAW

⸻