PERBANDINGAN ANTARA POLITIK PEMBANGUNAN DAN POLITIK SENTIMEN

Dalam konteks politik Malaysia yang dinamik, dua pendekatan utama sering menjadi asas kepada strategi dan orientasi parti politik, iaitu politik pembangunan dan politik sentimen. Kedua-dua pendekatan ini mempunyai kekuatan dan kelemahan tersendiri serta memberikan impak yang besar terhadap kestabilan politik, kemajuan sosioekonomi, dan perpaduan rakyat. Oleh itu, adalah penting untuk menilai kedua-duanya secara kritikal bagi memahami corak politik semasa serta menentukan hala tuju kepimpinan masa hadapan yang lebih seimbang dan berkesan.

Politik pembangunan merujuk kepada pendekatan politik yang berasaskan kepada pelaksanaan dasar dan projek bagi meningkatkan taraf hidup rakyat. Fokus utama politik pembangunan ialah kepada hasil yang nyata seperti kemudahan infrastruktur, peluang pekerjaan, peningkatan pendidikan serta kesejahteraan sosial. Pendekatan ini memberikan kesan positif terhadap keseimbangan pembangunan negara kerana ia menumpukan kepada penciptaan nilai ekonomi dan peningkatan kualiti hidup rakyat. Melalui pelaksanaan projek seperti Lebuhraya Pan Borneo di Sabah, pembangunan kawasan luar bandar, dan program TVET Madani, rakyat dapat menikmati manfaat secara langsung hasil daripada perancangan dasar kerajaan.

Kebaikan utama politik pembangunan ialah ia menonjolkan kepimpinan yang berorientasikan prestasi dan keberkesanan. Pemimpin dinilai berdasarkan keupayaan mereka melaksanakan program pembangunan yang membawa impak kepada rakyat. Pendekatan ini juga mampu menarik pelaburan, mewujudkan peluang pekerjaan, serta meningkatkan produktiviti ekonomi. Selain itu, politik pembangunan cenderung untuk memupuk perpaduan nasional kerana ia memberi tumpuan kepada manfaat bersama tanpa mengira perbezaan kaum, agama atau ideologi politik.

Namun begitu, politik pembangunan tidak terlepas daripada kelemahan. Antaranya ialah ketidakseimbangan dalam pelaksanaan projek yang sering tertumpu di kawasan tertentu sahaja, menyebabkan jurang pembangunan antara wilayah. Dalam beberapa keadaan, politik pembangunan juga disalahgunakan sebagai alat patronage politik, di mana pembangunan hanya diberikan kepada kawasan yang menyokong parti pemerintah. Selain itu, pendekatan ini kadang-kala terlalu teknokratik dan kurang mengambil kira aspek emosi, budaya dan jati diri rakyat tempatan. Akibatnya, rakyat mungkin merasa terpinggir atau tidak diwakili sepenuhnya dalam arus pembangunan nasional.

Sebaliknya, politik sentimen pula berasaskan kepada emosi, identiti dan isu-isu yang menyentuh sensitiviti masyarakat seperti agama, kaum, atau wilayah. Pendekatan ini mudah menarik perhatian rakyat kerana ia bersifat spontan dan dekat dengan emosi. Dalam konteks tertentu, politik sentimen mampu membangkitkan kesedaran terhadap isu ketidakadilan sosial dan memperjuangkan maruah serta hak kelompok tertentu, contohnya perjuangan menuntut autonomi negeri Sabah atau pelaksanaan hak 20 Perkara dalam Perjanjian Malaysia 1963.

Walau bagaimanapun, politik sentimen membawa risiko yang besar terhadap kestabilan dan perpaduan masyarakat. Apabila emosi dijadikan asas kepada tindakan politik, keputusan yang dibuat sering kali tidak berpaksikan fakta atau pertimbangan rasional. Ini boleh mengakibatkan polarisasi antara kaum, agama, dan wilayah. Lebih membimbangkan lagi, politik sentimen mudah dimanipulasi oleh pihak tertentu bagi meraih sokongan jangka pendek tanpa mengambil kira kepentingan negara secara keseluruhan. Akhirnya, pendekatan sebegini boleh melemahkan pelaksanaan dasar pembangunan dan menggugat kepercayaan rakyat terhadap institusi politik.

Secara keseluruhannya, politik pembangunan dan politik sentimen masing-masing mempunyai fungsi dan peranan tersendiri dalam sistem demokrasi. Politik pembangunan menyediakan asas kemajuan yang kukuh dan mampan, manakala politik sentimen boleh menjadi mekanisme untuk menyuarakan aspirasi rakyat yang mungkin terpinggir. Namun demikian, bagi mencapai keseimbangan politik yang matang, pemimpin perlu menggabungkan kedua-dua pendekatan ini dengan bijaksana — membangunkan dasar yang berorientasikan hasil tetapi dalam masa yang sama memahami denyut nadi serta sentimen masyarakat.

Kesimpulannya, masa depan politik Malaysia, khususnya di Sabah, bergantung kepada keupayaan kepimpinan untuk mempraktikkan politik pembangunan yang berjiwa rakyat. Ini bermakna pembangunan tidak hanya diukur melalui projek dan angka, tetapi juga melalui keadilan sosial, kepekaan terhadap identiti tempatan, dan keikhlasan dalam mengurus kepercayaan rakyat. Hanya dengan keseimbangan antara pembangunan rasional dan empati sosial, negara akan mampu melangkah ke hadapan dengan penuh kematangan politik dan kesejahteraan bersama.

MHAW

⸻

PEMILIHAN NURUL IZZAH: ANTARA REALITI DEMOKRASI DAN TUDUHAN NEPOTISME

Pemilihan Nurul Izzah sebagai Timbalan Presiden Parti Keadilan Rakyat (PKR) telah menimbulkan pelbagai reaksi, termasuk dakwaan kronisme dan nepotisme. Namun begitu, tuduhan sedemikian wajar diperhalusi secara objektif berdasarkan fakta dan proses yang berlaku dalam pemilihan tersebut. Artikel ini bertujuan membela keabsahan pemilihan Nurul Izzah dan menolak tohmahan yang tidak berasas.

1.0 `Proses Pemilihan yang Demokratik dan Telus`

a. Pertandingan Terbuka dan Bukan Pelantikan

Nurul Izzah tidak dilantik oleh bapanya, Datuk Seri Anwar Ibrahim, sebaliknya bertanding dalam pemilihan parti secara terbuka. Jawatan Timbalan Presiden PKR dipertandingkan dalam suasana yang kompetitif, terbuka kepada semua calon yang layak.

b. Keputusan Berdasarkan Undi Akar Umbi

Lebih 30,000 ahli PKR di seluruh negara telah mengambil bahagian dalam proses pengundian. Kemenangan Nurul Izzah adalah hasil pilihan demokratik oleh ahli parti, bukan hasil pengaruh keluarga atau pelantikan langsung. PKR juga menegaskan bahawa keputusan ini telah melalui audit luar yang mengesahkan ketelusan proses pemilihan.

2.0 `Kelayakan dan Reputasi Nurul Izzah`

a. Pengalaman Politik yang Luas

Nurul Izzah bukanlah nama baharu dalam arena politik. Beliau pernah berkhidmat sebagai Ahli Parlimen Lembah Pantai (2008–2018) dan Permatang Pauh (2018–2022), serta telah memegang jawatan Naib Presiden PKR selama beberapa penggal.

b. Integriti dan Kepimpinan

Beliau dikenali dengan integriti yang tinggi serta ketegasan dalam memperjuangkan prinsip reformasi. Kepimpinan beliau turut mendapat pengiktirafan di peringkat antarabangsa, menjadikannya calon yang layak dan berwibawa untuk jawatan Timbalan Presiden.

3.0 `Memahami Istilah Kronisme dan Nepotisme`

a. Nepotisme

Nepotisme merujuk kepada pemberian jawatan kepada ahli keluarga tanpa mengambil kira kelayakan. Dalam kes ini, Nurul Izzah tidak dilantik secara terus oleh Anwar Ibrahim, sebaliknya memenangi jawatan melalui pertandingan yang sah dan demokratik.

b. Kronisme

Kronisme pula merujuk kepada pemberian keistimewaan kepada rakan atau sekutu rapat tanpa merit. Pemilihan dalam PKR tidak mengikut prinsip ini kerana ia terbuka kepada semua dan diputuskan oleh undi ahli parti, bukan oleh kelompok elit.

4.0 `Penjelasan Kepimpinan PKR`

Datuk Seri Anwar Ibrahim secara terbuka menolak dakwaan nepotisme, menyatakan bahawa "tiada cai" dalam pemilihan kali ini dan semua pihak kini bersatu dalam satu pasukan.

Manakala, Fahmi Fadzil menyifatkan tuduhan nepotisme terhadap Nurul Izzah sebagai "label malas dan lemah", menegaskan bahawa kejayaan beliau adalah kerana keupayaan dan rekod prestasi sendiri, bukan atas nama keluarga.

`Kesimpulan`

Pemilihan Nurul Izzah sebagai Timbalan Presiden PKR adalah manifestasi sistem demokrasi dalaman parti yang sihat dan matang. Beliau bukan sahaja terpilih melalui proses yang sah dan telus, malah membawa bersama kelayakan, pengalaman, dan integriti yang tidak dapat disangkal. Oleh itu, dakwaan kronisme dan nepotisme terhadap beliau adalah tidak berasas dan harus ditolak secara rasional serta adil.

Oleh Dr Ismail